4. Grechuta Festival Świnoujście rozpoczyna się już jutro. Tymczasem zapraszamy do zapoznania się z szczegółami finału festiwalu - koncertu, który mamy nadzieję, pozostanie w Waszej pamięci na długo. Sprawdźcie, co będzie się działo w Amfiteatrze, 3 sierpnia, o godz. 20.30. Bilety po 30 złotych!
Koncert finałowy czwartej edycji GRECHUTA FESTIVAL ŚWINOUJŚCIE 2018 jest dedykowany pamięci zmarłego w grudniu 2017 roku Leszka Aleksandra Moczulskiego. Był wybitnym poetą, współtwórcą krakowskiego Teatru STU, a także autorem tekstów. Napisał teksty do utworów, które dziś stanowią główny kanon polskiej piosenki. Jego teksty śpiewali Skaldowie – „Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał", „Cała jesteś w skowronkach”, „Szanujmy wspomnienia”, „Po śniegu, po kolędzie”, Czesław Niemen – „Z pierwszych ważniejszych odkryć”, Grzegorz Turnau – „Ultima", „Nawet", „Kruchy świat, kruche szkło", oraz Marek Grechuta – m.in. „Korowód", „Magia obłoków". Moczulski napisał także słowa do siedmiu utworów na płycie Anawa, które zespół nagrał wspólnie z Andrzejem Zauchą,
a także teksty z płyty "Wołanie o słońce nad światem" zespołu Dżamble. Jest też autorem słów "Nieszporów Ludźmierskich" (1992), oraz „Oratorium o Męce i Zmartwychwstaniu Pana – Droga, Życie, Miłość" (2000).
Podczas Koncertu finałowego 4. Grechuta Festival Świnoujście 2018 usłyszymy je w oryginalnym wykonaniu Skaldów z towarzyszeniem orkiestry kameralnej i i chórkiem. Gościnnie wystąpią Dorota Miśkiewicz i Stanisław Wenglorz. Z zespołem Dżamble zaśpiewa Marek Bałata, a kompozycje Jana Kantego Pawluśkiewicza przedstawią w nowoczesnych aranżacjach Barbara Derlak z zespołem Chłopcy kontra Basia oraz solowo Maciej Lipina. Z legendarnym zespołem ANAWA zaśpiewają kolejni wyjątkowi artyści – między innymi Edyta Jungowska, Marta Honzatko, Krzysztof Tyniec.
LESZEK ALEKSANDER MOCZULSKI – filolog, poeta, autor tekstów piosenek. Urodził się 18 lutego 1938 w Suwałkach, zmarł 17 grudnia 2017 roku. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Debiutował jako poeta w 1959 roku w "Dzienniku Polskim", trzy lata później ukazał się jego pierwszy tomik "Próba porównania". Kolejny tom "Nawracanie stracha na wróble", uważany za właściwy debiut, opublikowany został w 1971 roku, a dwa lata później nagrodzony nagrodą im. Andrzeja Bursy. Inne jego tomiki to m.in. "70 widoków w drodze do Wenecji" (1992), "Elegie o weselu i radosne smutki" (1997), "Jej nigdy za późno", "Dziękczynienia po Komunii Świętej" (2006) i kilkanaście książek dla dzieci, m.in. "Moje kotki", "Siedem dni stworzenia świata". Moczulskiego zaliczano do pokolenia Nowej Fali. Moczulski publikował także w "Tygodniku Powszechnym". Był współtwórcą krakowskiego Teatru STU, a także autorem tekstów piosenek wykonywanych m.in przez Skaldów – „Wszystko mi mówi, że mnie ktoś pokochał", "Cała jesteś w skowronkach", "Szanujmy wspomnienia", "Po śniegu, po kolędzie". Piosenki Moczulskiego śpiewał także Marek Grechuta (m.in. "Korowód", "Magia obłoków", Czesław Niemen ("Z pierwszych ważniejszych odkryć") i Grzegorz Turnau (m.in. "Ultima", "Nawet", "Kruchy świat, kruche szkło"). Moczulski napisał słowa do 7 utworów na płycie Anawa, które zespół nagrał wspólnie z Andrzejem Zauchą, a także połowę tekstów z płyty "Wołanie o słońce nad światem" zespołu Dżamble. Leszek Aleksander Moczulski był też autorem słów do oratoriów: "Nieszpory Ludźmierskie" (1992) i "Droga, Życie, Miłość – Oratorium o Męce i Zmartwychwstaniu Pana" (2000).
SKALDOWIE – to bez wątpienia fenomen w historii polskiej muzyki rozrywkowej: jedna
z najbardziej oryginalnych, a zarazem najbardziej popularnych grup jaka kiedykolwiek powstała
w Polsce. Zespół – legenda, który w blisko 50-letniej działalności przedstawił tak bogaty i różnorodny repertuar, że „zaszufladkowanie ” go w jednym konkretnym gatunku muzycznym, wydaje się zadaniem prawie niemożliwym. W ich twórczości odnajdujemy nie tylko różne odmiany beatu, popu, ale również niezwykle popularny w latach 70. rock progresywny, a nawet jazz-rock. Główny kompozytor i lider zespołu, Andrzej Zieliński w swoich kompozycjach kreatywnie wykorzystuje i przetwarza nie tylko wyżej wspomniane gatunki, ale często wzbogaca je o elementy muzyki góralskiej i klasycznej. W ten sposób swojej twórczości nadał oryginalny i niepowtarzalny charakter, który sprawił, że mimo upływu lat utwory Skaldów nadal brzmią świeżo i porywająco. Grupa wydała kilkanaście albumów (ostatni „Oddychać i kochać ” w 2010 roku ) i od lat występuje w niezmienionym składzie:
Andrzej Zieliński: instrumenty klawiszowe, organy, fortepian, śpiew
Jacek Zieliński: skrzypce, trąbka, instrumenty klawiszowe, śpiew
Konrad Ratyński: gitara basowa, śpiew
Jerzy Tarsiński: gitary, śpiew
Grzegorz Górkiewicz: instrumenty klawiszowe, śpiew
Jan Budziaszek: perkusja i instrumenty perkusyjne.
DOROTA MIŚKIEWICZ – absolwentka Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie
w klasie skrzypiec, bardzo szybko zrozumiała, że jedyny instrument, jakiego potrzebuje, to jej własne struny głosowe. Córka słynnego saksofonisty jazzowego, Henryka Miśkiewicza, rozpoczęła swoją karierę w zespole Włodzimierza Nahornego, z którym nagrała cykl albumów poświęconych polskim kompozytorom: Karolowi Szymanowskiemu, Fryderykowi Chopinowi, Mieczysławowi Karłowiczowi. Ich współpraca trwa od 1995 roku. Umiejętności i wszechstronność wokalistki sprawiły, że zapraszana była do współpracy przez wiele wybitnych osobowiści, takich jak diva z Capo Verde - Cesaria Evora, czy Stefano Bollani i Nigel Kennedy, a także Jan "Ptaszyn" Wróblewski, Wojciech Młynarski, Tomasz Stańko, Grzegorz Turnau, z którym nagrywa i koncertuje regularnie od 2005 roku, oraz wielu innych. Można ją było również usłyszeć w duecie z Jerzym Wasowskim!
Pod swoim nazwiskiem nagrała siedem albumów: „Dorota Miśkiewicz Goes to Heaven – Zatrzymaj się” (2002), „Pod rzęsami” (2005), „Caminho” (2008), „Ale” (2012), nagrany z zespołem Kwadrofonik „Lutosławski, Tuwim. Piosenki nie tylko dla dzieci” (2013), „Best of” (2016) czy „Piano.pl” (2016) będące rejestracją wyjątkowego koncertu, do którego artystka zaprosiła kilkunastu pianistów polskich, m.in. Leszka Możdżera, Andrzeja Jagodzińskiego, Marcina Wasilewskiego. To pierwsza w jej dorobku płyta nagrana live i wydana na DVD.
Jest wokalistką wciąż poszukującą, eksperymentującą z jazzem, popem, muzyką brazylijską, bałkańską (piosenka "Jovano Jovanke" czyli “Anna Joanna”), afrykańską (duet z Cesarią Evorą), czy poważną (płyty z Włodzimierzem Nahornym oraz Kwadrofonikiem). Jest autorką i kompozytorką wielu piosenek, które wykonuje. Jako ambasadorka wspiera kampanię społeczną Legalna Kultura.
EDYTA JUNGOWSKA – aktorka. Ukończyła PWST w Warszawie. W latach 1990-1998 grała
w Teatrze Nowym prowadzonym przez Adama Hanuszkiewicza. Dla telewizji odkrył aktorkę Maciej Wojtyszko, powierzając jej rolę w „Amadeuszu” Petera Shaffera (1993). Debiut zaowocował blisko trzydziestoma rolami w Teatrze TV (m.in. w „Baryłeczce”, „Pigmalionie”). W 1998 roku aktorka przeniosła się do Teatru Studio, gdzie wystąpiła m.in. w „Zachodnim wybrzeżu” Krzysztofa Warlikowskiego, „Kubusiu” Piotra Cieplaka. Rola w filmie Doroty Kędzierzawskiej „Jestem” dała jej nominację do Polskich Orłów 2005 (najlepsza drugoplanowa rola kobieca). Nagradzana była też
w prestiżowych konkursach piosenki aktorskiej. Od początku kariery zajmuje się też twórczością dziecięcą, użycza głosu postaciom animowanym, nagrywa piosenki i bajki, prowadzi wydawnictwo JUNG-OFF-SKA wydające m.in. książki Astrid Lindgren w formie audiobooków. Szerokiej publiczności jest znana z serialu „Na dobre i na złe”.
MARTA HONZATKO – aktorka filmowa i teatralna. Jest absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Od września 2012 roku związana
z Teatrem im. Adama Mickiewicza w Częstochowie. Znana także krakowskiej publiczności ze scen kabaretowych – Lochu Camelot oraz Piwnicy pod Baranami.
Odtwórczyni głównej roli w filmie Antoniego Krauze "Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł"
(Na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym "Listopad" w Mińsku nagrodzona za najlepszą główną rolę żeńską, a przez krytyków filmowych uznana za największe odkrycie filmu.) Śpiewa również aktorski rock alternatywny w projekcie "Honzatko Rozmontowana" (później "Honzator") stworzonym wspólnie z Michałem Zabłockim i Aleksandrem Brzezińskim. Laureatka Stypendium Twórczego Miasta Krakowa oraz GRECHUTA FESTIVAL 2010.
KRZYSZTOF TYNIEC – polski aktor filmowy, teatralny i dubbingowy, konferansjer, oraz tancerz.
W 1980 roku ukończył PWST w Warszawie. Przez wiele lat występował w kabarecie Olgi Lipińskiej.
Był aktorem Teatru Dramatycznego w Słupsku, a w Warszawie: Teatru na Targówku, Teatru Współczesnego, oraz Teatru Współczesnego. Od 1988 roku związany jest ze stołecznym Teatrem Ateneum.
STANISŁAW WENGLORZ – polski wokalista rockowy. Pochodzi z Cieszyna, śpiewał m.in.
w zespole Bardowie. W latach siedemdziesiątych był wokalistą zespołu Skaldowie,
a następnie trafił do lubelskiej Budki Suflera. Nagrał z zespołem cztery utwory: "Ślady na piasku", "Rozmowa", "Kula nocnego światła", "Życiowy numer". Ze Skaldami zaśpiewał m.in. utwór "Nie widzę ciebie w swych marzeniach". W latach 80. nagrał dwie solowe płyty długogrające: Dziś dotarłem do rozstajnych dróg (1982) - z tej płyty pochodzą najbardziej znane "Okno z widokiem na parlament" oraz "Emanueli część trzecia i ostatnia", obie kompozycje Ryszarda Sygitowicza - i Niedokończona rozmowa (1986), nagrana również z R. Sygitowiczem, ukazała się po wyjeździe Wenglorza do Niemiec, co miało miejsce w 1985 roku. Z zespołem ZOO nagrał m.in. "Stutonowy walec". Ma głos charakteryzujący się dużą mocą i wielką skalą. Obecnie mieszka w Niemczech. Wydaje gazetę
w języku polskim - Info-Tips i organizuje koncerty muzyczne.
MACIEJ LIPINA – wokalista, gitarzysta, autor piosenek, pedagog muzyczny. Założyciel i lider grupy Ścigani. Odtwórca głównej roli (Ryśka Riedla) w spektaklu „Skazany na bluesa”
w Teatrze Śląskiem im. St. Wyspiańskiego w Katowicach. Główny głos na akustycznej płycie legendy polskiego rocka i metalu – KAT „Acoustic 8 filmów”. Był także jednym z solistów w oratorium Jana Kanty Pawluśkiewicza i Leszka Aleksandra Moczulskiego – „Nieszpory Ludźmierskie”.
DŻAMBLE – polska grupa jazzrockowa założona we wrześniu 1966 roku. Pierwszy skład zespołu tworzyli: Jan Kaleta (śpiew), Wiesław Wilczkiewicz (gitara), Jerzy Horwath (fortepian, organy), Tadeusz Gogosz (gitara basowa), Jan Budziaszek (perkusja), Edward Anioł (saksofon tenorowy)
i Czesław Styczeń (puzon). Pomysłodawcą nazwy zespołu jest menedżer Igor Jarecki. Grupa była związana z Piwnicą pod Baranami. Wykonywała własne wersje standardów, My Funny Valentine i jazzujące piosenki autorstwa Kalety. W kolejnym składzie zespołu reaktywowanego jesienią 1967 roku znaleźli się: W. Wilczkewicz, Marian Koster (śpiew), Marian Pawlik (gitara basowa), Andrzej Ibek (pianino, organy) i Benedykt Radecki (perkusja). W marcu 1968 roku Wilczkiewicz, Ibek i Radecki zasilili skład zespołu Burano and Leske Rom.
Dżamble reaktywowały się ponownie jesienią 1968 r. pod patronatem krakowskiego klubu jazzowego Helikon. Trzon grupy tworzyli dawni członkowie zespołu – J. Horwath, M. Pawlik, B. Radecki.
Po epizodach z Jolantą Borusiewicz i Markiem Pawlakiem, tego ostatniego na początku 1969 roku zastąpił utalentowany samouk Andrzej Zaucha i od tego momentu skład grupy się ustabilizował.
Od marca 1969 r. do maja roku 1972 roku zespół był kwartetem, bez Wilczkiewicza. Sporadycznie
z zespołem współpracował gitarzysta Jacek Konopka.
Muzycy Dżambli umiejętnie łączyli brzmienie jazzu z rockiem i rhythm and bluesem, stając się czołowym przedstawicielem tego nurtu w Polsce. Formacja współpracowała z takimi legendami jazzu jak: Tomasz Stańko, Zbigniew Seifert czy Michał Urbaniak, sięgali też po teksty znanych poetów jak Leszek Aleksander Moczulski czy Jerzy Ficowski.
Jesienią 1970 roku zespół opuścił Benedykt Radecki, a jego miejsce zajął Jerzy Bezucha.
W lutym roku następnego ukazała się debiutancka płyta grupy zatytułowana „Wołanie
o słońce nad światem”. Na płytę złożyło się 9 kompozycji nagranych w latach 1969-70.
J. Horwath, M. Pawlik i A. Zaucha stworzyli muzykę do tekstów L. A. Moczulskiego,
T. Śliwiaka, J. Ficowskiego i A. Kawy. W nagraniu albumu wzięli udział ponadto Marek Ałaszewski (zespół Klan, śpiew), M. Pawlak (śpiew), Janusz Muniak, Z. Seifert (saksofon altowy), T. Stańko (trąbka), M. Urbaniak (saksofon, skrzypce elektryczne), Józef Gawrych i Jerzy Bartz (obaj instrumenty perkusyjne). Płyta była więc bogata brzmieniowo i instrumentalnie. Dojrzałe teksty utworów, oryginalność kompozycji i łatwo rozpoznawalny styl Zauchy stanowiły o wysokiej pozycji tego dzieła.
Z powodu konfliktu z Polskimi Nagraniami nie doszło do realizacji drugiej płyty długogrającej.
W maju 1972 roku Dżamble rozpadły się po raz kolejny. Zaucha związał się z grupą Anawa, zaś inni muzycy rozpoczęli kariery solowe. Zespół odrodził się ponownie po sześciu latach,
z końcem 1978 roku. Zausze, Pawlikowi i Radeckiemu towarzyszyli: wymiennie W. Wilczkiewicz
i Ryszard Styła (gitara), Stefan Sendecki (instrumenty klawiszowe) i Ryszard Kwaśniewski (saksofon, klarnet). Po jakimś czasie M. Pawlika zastąpił jego brat Andrzej Pawlik. W tym składzie grupa dawała koncerty i uczestniczyła w nagraniach własnych oraz innych wykonawców, takich jak: Maryla Rodowicz, czy zespół Maanam.
CHŁOPCY KONTRA BASIA – grają muzykę zawieszoną między folkiem a jazzem, inspirowaną tradycją, ale opartą na autorskich tekstach i muzyce. Zgodnie z nazwą głównymi bohaterami są tutaj kontrabas i śpiewająca Basia Derlak - skład brzmi więc minimalistycznie i zmysłowo.
Zespół powstał w 2009 roku w Krakowie jako duet kontrabasisty Marcina Nenko, i śpiewającej oraz grającej na klarnecie i drumli Derlak. W styczniu 2010 roku do grupy dołączył perkusista Tomasz Waldowski, drugi w składzie po kontrabasiście miłośnik jazzu.
W kwietniu 2010 roku trio zadebiutowało na festiwalu Nowa Tradycja w Warszawie. Zdobyli
II nagrodę. Półtora roku później jury przyznało im I nagrodę Sceny Otwartej Mikołajków Folkowych
w Lublinie. Wiosną 2012 roku Chłopcy Kontra Basia zdecydowali się na występ w telewizyjnym talent show "Must Be The Music", gdzie dotarli do finału.
Debiutancki album "Oj tak!" wydany w końcu 2013 roku zawierał pięć z sześciu utworów, które na początku działalności utrwalili na epce nagranej i wydanej domowym sposobem, oraz sześć premierowych. Chłopcy kontra Basia zostali za nią nominowani do Fryderyka w kategorii "Debiut roku". Płyta dostała również nominację do Folkowego Fonogramu Roku 2014 przyznawanego przez Polskie Radio, a także zdobyła nagrodę w plebiscycie Wirtu@lne Gęśle dla najlepszej płyty folkowej 2013. W 2014 r. została wydana za granicą przez brytyjskie wydawnictwo "World Music Network".
Album sięga do tematów z folkloru polskiego serbskiego, ukraińskiego czy białoruskiego, ale zostały one przetworzone na współczesny język i stworzyły uniwersum, w którym codzienność jest przesycona magią, a przeznaczenie ma ogromną moc. Derlak wprowadziła do swoich autorskich tekstów motywy rozmów ze zwierzętami i z roślinami, dorastanie i małżeństwo, mityczne postaci
i Boga, ale zaśpiewała współcześnie, ekspresyjnie, trochę po aktorsku, jak opowiadaczka historii.
Chłopcy kontra Basia mają już na koncie międzynarodowy sukces - zwycięstwo w plebiscycie World Music Network na najlepszy utwór w nurcie world music "A Battle of Bands". Dzięki temu piosenka "Jerzy" weszła na składanki "The Rough Guide to Undiscovered World".
Poza debiutanckim albumem i składanką tercet można znaleźć na płycie CD i DVD "Grzegorz Ciechowski - spotkanie z legendą" z kwietnia 2015 roku. Z Polską Orkiestrą Radiową utwory Ciechowskiego zaśpiewało kilkunastu polskich artystów - Chłopcy i Basia wybrali ludową pieśń "A gdzież moje kare konie", którą przedwcześnie zmarły lider Republiki nagrał niegdyś na solowym albumie.
W listopadzie 2014 roku trio było bardzo chwalone za muzykę do spektaklu "Morfina" według powieści Szczepana Twardocha, wystawionego przez Teatr Śląski w Galerii Szyb Wilson
w Katowicach. Wiosną 2015 roku Chłopcy Kontra Basia, w składzie rozszerzonym o grającą na fortepianie i flecie Agnieszkę Derlak, zagrali do spektaklu "Portret damy" w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Także tym razem do przedstawienia powstała nowa muzyka, którą zespół wykonywał na żywo. Oba spektakle reżyserowała Ewelina Marciniak.
ANAWA – polska grupa instrumentalna, założona przez pianistę Jana Kantego Pawluśkiewicza
i wokalistę Marka Grechutę w Krakowie w 1966 roku, działała z przerwami, kilkakrotnie zmieniając skład, do początku lat dziewięćdziesiątych. Najbardziej znana jako zespół akompaniujący Markowi Grechucie, w pierwszej połowie lat 70. należała do najciekawszych zjawisk europejskiego rocka progresywnego. Płyta „Korowód” do dziś uważana jest za jedno z najbardziej oryginalnych
i inspirujących wydawnictw polskiej muzyki popularnej. Po rozstaniu z Grechutą w końcu 1971, zespół zawiesił działalność.
Jan Kanty Pawluśkiewicz reaktywował grupę w niemal całkowicie nowym składzie w połowie 1973. W grudniu tego roku, z nowym wokalistą Andrzejem Zauchą, zespół zarejestrował
LP „Anawa” zawierający utwory do tekstów poetów Leszka Aleksandra Moczulskiego i Ryszarda Krynickiego. W 1976 podczas pracy nad spektaklem muzycznym „Szalona lokomotywa” muzycy zespołu Anawa ponownie nawiązali współpracę z Markiem Grechutą, towarzysząc następnie
w nagrywaniu jego kolejnych sześciu albumów aż do 1994 roku. (Maciej Sienkiewicz, Culture.pl)
Wykonawcy:
– Skaldowie z towarzyszeniem Bella Cracovia Orchestra oraz zespołem wokalnym
– Dorota Miśkiewicz
– Stanisław Wenglorz
– Edyta Jungowska
– Marta Honzatko
– Krzysztof Tyniec
– Maciej Lipina
oraz zespoły:
– Dżamble – Marian Pawlik - gitara, Benedykt Radecki - perkusja, Kuba Płużek - fortepian, Marek Bałata - wokal;
– Chłopcy kontra Basia – Barbara Derlak - wokal, drumla, Marcin Nenko - kontrabas, Tomasz Waldowski - perkusja, gitara, Mateusz Modrzejewski – perkusja
– ANAWA – Paweł Piątek – instrumenty klawiszowe, Tomasz Góra – skrzypce, Leszek Szczerba – saksofony, Józef Michalik – bas, Marek Olma – perkusja
